Missie

Reuzen van Vlaanderen. Deze tocht heeft alleszins zijn naam niet gestolen. Een tocht van honderd veertig kilometer doorheen de Vlaamse Ardennen met start en aankomst in Ronse, op de grens met Wallonië. Op negen mei zal deze helse onderneming toe zijn aan de derde editie. Logischerwijze stond deze tocht voor het eerst in 2007 op de kalender. Onder de naam “Klimmerstrofee”. Door allerhande sponsorbelangen werd de naam gewijzigd, maar de oorspronkelijke benaming was misschien wel de beste. Maar liefst dertig steile kuitenbijters krijgen de deelnemers op hun bord voorgeschoteld. Zowel bekende (Koppenberg, Oude Kwaremont en andere Kluisbergen) als minder bekende (Armekleie, Abeelstraat en andere verborgen puisten) moeten verwerkt worden. Dit is geen parcours voor eendagstoeristen. Nee, alleen echte mannen staan hier aan de start. Flandriens. En laten we nu net die West-Vlaamse spirit in ons lijf hebben. Stoempen op de kasseien, ja, dat doen we graag.

Eén grote lus doorheen de Vlaamse Ardennen, een schitterende regio met een ongerepte natuur. Niet alleen bekend vanwege zijn rust, maar ook het wielrennen heeft deze streek onsterfelijk gemaakt. Kwaremont, Zulzeke, Brakel en ik kan nog enkele dagen doorgaan. Het epicentrum van de Vlaamse voorjaarsklassiekers. Van de Omloop het Volk tot het absolute hoogtepunt: de Ronde van Vlaanderen. Het is een voorrecht om te mogen afzien op betonbanen die bereden werden door Briek Schotte, Eddy Merckx, Edwig van Hooydonck en recentelijk Tom Boonen. Onze opdracht start op de Grote Markt van Ronse, vaak vergeten omdat het op de grens met dat ander, minacht landsdeel ligt. Toch wordt deze stad, beschermd door Sint-Hermes, niet ten onrechte “de parel van de Vlaamse Ardennen” genoemd. Nog geen kilometer gereden, maar meteen duikt het eerste obstakel van de dag op: de Fiertelmeers, vijf honderd meter lang met een maximum stijgingspercentage van twintig procent. Een duo vormend met de Schapenberg zal deze helling al veel fietsers pijn doen. Vanaf dan zijn we vertrokken voor een reeks bekende heuvels, die op papier best te doen zijn. De eerste bevoorrading, met allerhande droge koekjes, water, energiegelletjes en bananen, is te vinden op de legendarische Koppenberg. Een ideaal moment om de benen te strekken. Reeds negen puisten bedwongen. Nog eenentwintig te gaan.

Het tussenstuk ziet er op papier ook behoorlijk haalbaar uit. De hellingen zijn een stuk minder steil, geen last van vervelende uitlopers en er is een mooie afwisseling van stijgende en dalende stukken. Dit is de streek van de absolute finale van de Ronde van Vlaanderen met de bekende Berendries, Valkenberg en Museeuw’s favoriete Tenbossestraat. Ook hier kunnen we even op adem komen bij de bevoorrading na de Armekleie met zicht op de verraderlijke Berendries. Daar zal al even gepolst worden naar de reserves. Wie zit er nog fris? En bij wie is het lampje aan het uitdoven? Nog een goede tien hellingen te gaan. Opgeven zou nu echt wel zonde zijn. Maar daarom niet minder te begrijpen. Het laatste deel van het parcours is onmenselijk lastig. Voor berg nr.26 (de Varent) heb je wel een vlak stuk, waar recupereren mogelijk is, maar eigenlijk begint daar pas de tocht. Fortuinberg en Muziekberg hebben weinig wielergeschiedenis, maar daarom zijn ze niet minder zwaar. Integendeel. Na zo’n helse tocht zullen ze hard doorwegen. Het wordt nog maar afwachten wie hier een versnelling in de benen zal hebben. De strijd tussen de vijf knakkers zal in het Muziekbos beslecht worden. Plaatst Laurens hier zijn definitieve demarrage? Is Arthur hem te snel af of misschien komt er een verrassing uit de bus? Wie op Berg ten Houte, ruim één kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 5 procent, de rest achterlaat, stormt als een adelaar naar beneden. Naar de Grote Markt van Ronse, waar een massage ons staat op te wachten.

Dit is vooruitlopen op de feiten. Eerst zal er nog noeste trainingsarbeid verricht moeten worden vooraleer we zover zijn. Het parcours is lastig, maar bijzonder mooi. Het profiel oogt zwaar, maar de voldoening zal des te mooier zijn. Wij, helden, kijken al reikhalzend uit naar negen mei. Flandrienweer zou het plaatje helemaal af maken. Ik voel het kippenvel nu al op mijn armen. We’re hungry!